.......................................................
Lengua enxebre, en que as ánemas dos mortos
nas negras noites de silencio e medo,
encomendan ós vivos as obrigas
que, ¡malpocados!, sin cumprir morreron.
Idioma en que garulan os paxaros,
en que falan os ánxeles ós nenos,
en que as fontes solouzan e marmullan
entre os follosos álbores os ventos
...................................................
MANUEL CURROS ENRÍQUEZ
Manuel Curros Enríquez nace en Celanova o 15 de setembro de 1851.
Aos catorce anos foxe da casa natal e vai refuxiarse a dun irmán que vive en Madrid, pero dese tempo de infancia-adolescencia celanovense gardará sempre o seu fondo cariño pola nai e o rexeitamento e pouso amargo dun pai imposible. Gardará tamén o lingua do pobo labrego e a paisaxe doce a amable, as imaxes gravadas, soños e as fabulacións do neno que fora.
O valle do Sorga, o carballo de Leboreiro, as veigas das ribeiras do Arnoia, a Virxe do Cristal ..... todo o vivido que rexurdirá nos poemas do que chegou a ser un grande poeta da terra natal.
Aquí queda un plano do que visitamos pero falta Castromao
Saímos de Pontevedra, do instituto, as nove da mañá pensando na longa viaxe pero ilusionados pensando no que iamos ver.
A paisaxe, luminosa, nun día sen nubes, vai desfilando diante dos nosos ollos mentres nos imos achegando a Celanova.
En Celanova espéranos unha guía que nos vai levar cara á parroquia de Mourillós, para comezar. Visitamos o mosteiro de San Salvador, onde estudou Curros cos Escolapios e lemos: "A igrexa fría" lembrando o anticlericalismo do poeta.
Subimos polo campo de Mourillós, por unha costa case de morte, cara a Penalta e no piñeiral do camiño a Einibó lemos "O gueiteiro de Penalta" . Xa en Einibó lemos: “Unha boda en Einibó”vendo cos ollos da imaxinación a escena que o poeta describe. Logo en Carballeira:"Nouturnio". O fermoso cruceiro de O Campo e a igraxa de Mourillós con restos románicos e despois Coutada e a decadencia do rural que Curros xa adiviñara cando escribiu: "Os mozos" . Case sentimos a presenza dos poderosos abades -"No convento" -que se esconderon tralos muros rexos do mosteiro.
O Santuario da Virxe do Cristal “A Virxe do Cristal” rodeado de lendas foi o noso seguinte punto de parada e, pola antiga vía romana achegámonos ao burgo medieval de A Barronca cara a Vilanova dos Infantes e alí estaba a impoñente torre.
Despois visitamos o Centro Comarcal e vimos un vídeo sobre Curros e outros personaxes importante da terra de Celanova tentando imaxinar como sería mentres unha compañeira lía "O último fidalgo".
Volvemos a Celanova e preto do grupo escolar leuse un novo poema para que a paisaxe e o entorno non fixeran que esqueceramos que estabamos alí seguindo as pegadas dun grande poeta, "A nena na fonte" na mesma fonte na que bebemos ata fartar porque ía unha calor que queimaba as pedras, mesmo a Pedra da Moa dende a que baixamos pola rúa Curros Enríquez tras ler de "Elexía curros neno" doutro poeta celanovés: Celso Emilio Ferreiro.
Visitamos a casa natal do poeta e volvemos á Praza Maior, pero non se pode ir a Celanova e deixar de subir a Castromao para ver a pegada dos nosos devanceiros a 732 metros de altitude.
Impresionante o castro pero non menos impresionante a vista que dende el hai.
Non imos contar como é o castro, nin o mosteiro, nin San Miguel, a igrexa de xoguete, teredes que mirar nas fotos do profe Manu que tamén están no blog.
D e D para o voso deleite fixeron esta crónica!
Lengua enxebre, en que as ánemas dos mortos
nas negras noites de silencio e medo,
encomendan ós vivos as obrigas
que, ¡malpocados!, sin cumprir morreron.
Idioma en que garulan os paxaros,
en que falan os ánxeles ós nenos,
en que as fontes solouzan e marmullan
entre os follosos álbores os ventos
...................................................
MANUEL CURROS ENRÍQUEZ
Manuel Curros Enríquez nace en Celanova o 15 de setembro de 1851.
Aos catorce anos foxe da casa natal e vai refuxiarse a dun irmán que vive en Madrid, pero dese tempo de infancia-adolescencia celanovense gardará sempre o seu fondo cariño pola nai e o rexeitamento e pouso amargo dun pai imposible. Gardará tamén o lingua do pobo labrego e a paisaxe doce a amable, as imaxes gravadas, soños e as fabulacións do neno que fora.
O valle do Sorga, o carballo de Leboreiro, as veigas das ribeiras do Arnoia, a Virxe do Cristal ..... todo o vivido que rexurdirá nos poemas do que chegou a ser un grande poeta da terra natal.
Aquí queda un plano do que visitamos pero falta Castromao
Saímos de Pontevedra, do instituto, as nove da mañá pensando na longa viaxe pero ilusionados pensando no que iamos ver.
A paisaxe, luminosa, nun día sen nubes, vai desfilando diante dos nosos ollos mentres nos imos achegando a Celanova.
En Celanova espéranos unha guía que nos vai levar cara á parroquia de Mourillós, para comezar. Visitamos o mosteiro de San Salvador, onde estudou Curros cos Escolapios e lemos: "A igrexa fría" lembrando o anticlericalismo do poeta.
Subimos polo campo de Mourillós, por unha costa case de morte, cara a Penalta e no piñeiral do camiño a Einibó lemos "O gueiteiro de Penalta" . Xa en Einibó lemos: “Unha boda en Einibó”vendo cos ollos da imaxinación a escena que o poeta describe. Logo en Carballeira:"Nouturnio". O fermoso cruceiro de O Campo e a igraxa de Mourillós con restos románicos e despois Coutada e a decadencia do rural que Curros xa adiviñara cando escribiu: "Os mozos" . Case sentimos a presenza dos poderosos abades -"No convento" -que se esconderon tralos muros rexos do mosteiro.
O Santuario da Virxe do Cristal “A Virxe do Cristal” rodeado de lendas foi o noso seguinte punto de parada e, pola antiga vía romana achegámonos ao burgo medieval de A Barronca cara a Vilanova dos Infantes e alí estaba a impoñente torre.
Despois visitamos o Centro Comarcal e vimos un vídeo sobre Curros e outros personaxes importante da terra de Celanova tentando imaxinar como sería mentres unha compañeira lía "O último fidalgo".
Volvemos a Celanova e preto do grupo escolar leuse un novo poema para que a paisaxe e o entorno non fixeran que esqueceramos que estabamos alí seguindo as pegadas dun grande poeta, "A nena na fonte" na mesma fonte na que bebemos ata fartar porque ía unha calor que queimaba as pedras, mesmo a Pedra da Moa dende a que baixamos pola rúa Curros Enríquez tras ler de "Elexía curros neno" doutro poeta celanovés: Celso Emilio Ferreiro.
Visitamos a casa natal do poeta e volvemos á Praza Maior, pero non se pode ir a Celanova e deixar de subir a Castromao para ver a pegada dos nosos devanceiros a 732 metros de altitude.
Impresionante o castro pero non menos impresionante a vista que dende el hai.
Non imos contar como é o castro, nin o mosteiro, nin San Miguel, a igrexa de xoguete, teredes que mirar nas fotos do profe Manu que tamén están no blog.
D e D para o voso deleite fixeron esta crónica!
.jpg)
.jpeg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario