TAMBIÉN MUEREN ÁNGELES EN PRIMAVERA

Abrín: También mueren ángeles en primavera con certa desconfianza por varias razóns:
1.- O autor era, novamente, un xornalista.
2.- Era unha historia co transfondo da Guerra Civil española logo nunca se está seguro, se o autor non nos é coñecido, da obxectividade narrativa.
3.- Era outra novela que tiña que ver co espionaxe e tiña un título sospeitoso.
Pero axiña me din conta de que estaba diante dunha novela diferente e esquecín ao autor e os meus perxuizos porque, de golpe, atopeime dentro do caos, do drama da Barcelona del año 1937,no medio dun desquiciante todos contra todos, nacionalistas, POUM -Partido Obreiro Unificado Marxista-, anarquistas, socialistas, estalinistas… e de xente común que, sen querelo, vese atrapada nese mundo de tolos no que moitos loitaban por manter a vida e a cordura e uns pouco pola xustiza. Entre estes últimos está o protagonista, o detective Ferrer, se se quere un "tipo" ben, de boa aínda que arruinada familia, que estudou dereito, vendeu seguros, investigou para as aseguradoras, traballou como detective privado e, unha vez comezada a guerra, traballa para os servizos de información da Generalitat de Cataluña. É un bo profesional, leal cos amigos pero pouco ideoloxizado porque ao autor quere que na novela dominen os sentimentos e o suspense da vida. A Ferrer interésalle a verdade e quere cumprir a palabra dada a unha nai refuxiada e desesperada.
O autor coñece ben Barcelona e está ben documentado. Mestura con acerto personaxes reais-Marcelo de Argila o Exipcio, xefe dos servizos de información da Generalitat, Eduardo Arcos Puig, Eddy, alias Fantômas,o verdadeiro, ladrón de luba branca, famoso polos seus "traballos" que era español, o criminalista José López de Sagredo, xenio case descoñecido, Andreu Nin o xefe do PUOM, etc.-con personaxes de ficción moi cribles.

Os seus anxos son catro nenas asasinadas con saña, por un salvaxe sen corazón, que pode seguir asasinando se non lle curtan as ás. A José Luis Ibáñez, o autor, gústanlle os detalles, describe con precisión sen chegar a facerse pesado e non abusa das palabras, case diría que ten unha linguaxe parca coa que conta o que ve e o que sinte diante da corrupción e do sometemento servil das autoridades.
Non vou facer ningún resumo da obra porque hai que lela para entendela. Aquí non hai folletín, non é un best seller, pode que por iso pase bastante desaparcebida, pero vale a pena, diría que é unha boa novela policíaca con fondo histórico.