Páginas

28/12/10

PARA LEMBRAR QUE A VIDA É FERMOSA

Como só se escoitan queixas contra o ano saínte e a mala vida, non está demais lembrar que ten cousas moi fermosas das que case non nos percatamos. Por iso recollemos unha vella canción e unha voz xa perdida. Lede con atención a letra porque é toda unha lección:
Esta vez sen traducir
GRACIAS A LA VIDA
Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio dos luceros que cuando los abro
Perfecto distingo lo negro del blanco
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes el hombre al que amo

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el oído que en todo su ancho
Graba noche y día grillos y canarios
Martirios, turbinas, ladridos, chubascos
Y la voz tan tierna de mi bien amado


Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado el sonido y el abecedario
Con él, las palabras que pienso y declaro
Madre, amigo, hermano
Y luz alumbrando la ruta del alma del que estoy amando

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la marcha de mis pies cansados
Con ellos anduve ciudades y charcos
Playas y desiertos, montañas y llanos
Y la casa tuya, tu calle y tu patio
Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me dio el corazón que agita su marco
Cuando miro el fruto del cerebro humano
Cuando miro el bueno tan lejos del malo
Cuando miro el fondo de tus ojos claros

Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto
Así yo distingo dicha de quebranto
Los dos materiales que forman mi canto
Y el canto de ustedes que es el mismo canto
Y el canto de todos que es mi propio canto.













27/12/10

FIN DE ANO

26/12/10

Fácil de ENTENDER!

Curto e claro e non se trata dunha "inocentada" porque non é o día aínda que inocentes hai moitos. Prestade atención porque nun vídeo curto, moi curto, hai moita e moi clara información. Grazas a Carmen por envialo.

El gran casino europeo from ATTAC.TV on Vimeo.

25/12/10

PANXOLIÑA AO NON USO

Panxoliña laica e xitana

Vente, amigo!, imos ver
ao home novo que vai nacer.
O valor e a fortuna
van pelexar por lle abrir o berce.
É tan vivo e tan gracioso
que non lembrarás mirar se é fermoso.

Vente, neno!, imos ver
a este sol novo que quere nacer.
Vente a ver como brotou
chama viva do lume apagado.

Chorará sen fundamento
e esquecerase cando estea contento.
Non comprende o churumbel,
pero tampouco nós a el.

Vente, prima!, imos ver
a lúa nova que empeza a crecer.
Vente a ver como saíu
rama fresca de árbore partida.

Non poderá ver o futuro,
pero saberá vivir inseguro.
Será igual a outro calquera
pero ao seu estilo e ao seu xeito.

Vente, amigo!, imos ver
a fonte clara que rompe a correr.
Vente, amigo!, imos ver
se o home novo puidera nacer

Chicho Sánchez Ferlosio
En castelán, como foi escrita a panxoliña e cantada por Amancio Prada. Non é irreverente, o mellor amigo do home é o que ides ver nas imaxes.

22/12/10

"O amor pola lectura é algo que se aprende pero non se ensina. Da mesma forma que ninguén pode obrigarnos a namorarnos, ninguén pode obrigarnos a amar un libro. Son cousas que ocorren por razóns misteriosas, pero do que si estou convencido é que a cada un de nós hai un libro que nos espera. Nalgún lugar da biblioteca hai unha páxina que foi escrita para nós"
Dixo Alberto Menguel e ten moita razón, non se ensina a amar a lectura pero pódese tentar axudar e iso é o que buscan as Mochilas Viaxeiras que este Nadal andan a navegar por moitos e procelosos mares. Esperamos que á volta traian nos cadernos de bitácora novas Cidades de palabras ou mansaxes tan cheas de alento como as dunha nai que falaba do que disfrutan na casa coa lectura, de como inteercambian títulos e experiencias, ou como as de un pai que que comentou a difícil singladura de ter que explicar o vocabulario, pero que disfrutou manexando o timón, ou da nena que tivo que pedir ao seu avó que lle falara de historia e do ben que o pasou porque o escoitou a neta e leeron xuntos. Diante de viaxes tan fermosas non importan os silenzos.
Nós, como Menguel, queremos que o noso alumnado se convirta en subversivo! porque esa é a única salvación nesta sociedade e "nosa soa esperanza está en volver insistir en que somos criaturas intelixentes. Non é só dicirlle aos mozos que sexan lectores, senón recordarlles que son intelixentes" .
Que o faro da FIN DO MUNDO guie a os nosos barcos!

LIBROS PARA O NADAL

19/12/10

O QUE TODOS DESEXAMOS:

Bo NADAL

MANUEL NÚÑEZ SINGALA

LINGUAS QUE SOAN MAL

Hai anos que acudo a centros de ensino de Galicia a compartir reflexións cos rapaces e –cómpre dicilo– a aprender deles. Moitas veces falamos de prexuízos, e entre outros xorde con frecuencia un moi común: a percepción do galego como unha lingua bruta, que soa mal.
Para guiar a reflexión propóñolles que fagamos unha clasificación dos idiomas en función de se os perciben como linguas que soan ben ou mal. Os resultados soen ser bastante previsibles: castelán, francés, inglés e italiano adoitan ser idiomas sobre os que todos coinciden na súa agradable sonoridade. Cando se trata de escoller aqueles que soan mal, hai sempre acordo arredor dun: o alemán. E a miúdo tamén sobre outros que soen resultar afastados ou exóticos: o árabe, o ruso, o xaponés... Non é agora o momento de lle dar voltas a este asunto que precisa de máis espazo para ser tratado con profundidade. Só quero chamar a atención sobre un feito que cada vez ocorre máis a miúdo: dun tempo a esta parte, e falo de non hai máis de dous ou tres anos, a espontánea e valiosa opinión dos rapaces comezou a engadir dúas linguas máis á nómina dos idiomas malsoantes, dúas linguas que anteriormente, durante anos, non xurdiron xamais, pero que agora agroman con insistente frecuencia: o éuscaro e o catalán.
Esta percepción non deixa de ser un síntoma claro da involución que en materia de tolerancia lingüística está a vivir a nosa sociedade, sinal dun alarmante retroceso nos avances acadados de cara á convivencia das linguas e froito do éxito de determinadas políticas reaccionarias. Trátase dun feito que cada día se fai máis patente e que precisará dun esforzo titánico para ser contrarrestado... no caso de que aínda sexa posible facelo.
Non foi só Núñez Singala que falo do Galego estes días, tamén o fixo outro Manuel, Manuel Rivas no País, nun fermoso artigo que podedes ler non enlace baixo o seu nome, que ten moita miga, por aquilo de que "A Santa Compaña salvará o Galego"

17/12/10

PARA QUE VOS ENTRETEÑADES UN POQUIÑO

SHREK, bueno, quero dicir burro, tamén quere lembrar que é Nadal.


BO NADAL!

Os compoñentes do Club de Lectura fixeron unha tradución que queren deixar aquí para expresar a td@s os seus desexos neste Nadal. Elexiron unha panxoliña popular e, nalgún momento introduciron "variacións poéticas" pero fixeron un grande esforzo e merecen un bico de tod@s nós, a que si?

VALS DE NADAL
Xa chegou o Nadal
que nos fai soñar
cun mundo mellor,
cun mundo de amor.
No campo e na cidade
óense cantos de paz
que nos enchen a alma
de felicidade.
Ao redor da mesa
é todo alegría,
esquécense as penas,
esquécese a dor.
E na cabeceira,
a avoa ditosa
estreita amorosa
ao netiño menor.
Dúas bágoas tremen
en cada pupila,
reflicte o seu rostro
feliz emoción.
Os netos rodean
a branca cabeza,
formando unha roda
de dita e amor.
Brindemos, irmáns,
brindemos, amigos.
Saúde para o Pai,
bendígate, Deus.
E para ti, Nai,
un bico profundo
do meu corazón.
Campás de alegría
botadas ao voo.


Pasádeo moi ben, sen pasarvos, e ....... felices LECTURAS!

15/12/10

ELOXIO DA LECTURA

Mario Vargas Llosa pronuniou estas fermosas palabras sobre a LECTURA ao recoller o Premio Nobel.

"Aprendí a leer a los cinco años, en la clase del hermano Justiniano, en el Colegio de la Salle, en Cochabamba (Bolivia). Es la cosa más importante que me ha pasado en la vida. Casi setenta años después recuerdo con nitidez cómo esa magia, traducir las palabras de los libros en imágenes, enriqueció mi vida, rompiendo las barreras del tiempo y del espacio y permitiéndome viajar con el capitán Nemo veinte mil leguas de viaje submarino, luchar junto a d’Artagnan, Athos, Portos y Aramís contra las intrigas que amenazan a la Reina en los tiempos del sinuoso Richelieu, o arrastrarme por las entrañas de París, convertido en Jean Valjean, con el cuerpo inerte de Marius a cuestas. La lectura convertía el sueño en vida y la vida en sueño y ponía al alcance del pedacito de hombre que era yo el universo de la literatura. Mi madre me contó que las primeras cosas que escribí fueron continuaciones de las historias que leía pues me apenaba que se terminaran o quería enmendarles el final. Y acaso sea eso lo que me he pasado la vida haciendo sin saberlo: prolongando en el tiempo, mientras crecía, maduraba y envejecía, las historias que llenaron mi infancia de exaltación y de aventuras."

Vargas Llosa puido pronunciar o seu discurso pero o Nobel da Paz entregouse a unha cadeira baleira, porque nin a persoa a quen correspondía recollelo, o disidente chinés Liu Xiaobo, puido saír do cárcere para acudir a Oslo, nin Pequín autorizou a saída de ningún familiar de Liu para recoller o seu premio. Hai uns días falabamos dos DEREITOS HUMANOS, en China parece que non saben deles.
O galardón foi outorgado a Liu Xiaobo "pola súa longa e pacífica loita polos dereitos humanos en China", dixo Jagland, presidente do comité do Nobel en Noruega " a súa ausencia e a dos seus familiares son unha mostra máis do necesario e apropiado do premio".O encarcerado activista chinés Liu Xiaobo afirmou hoxe non ter "inimigos" nin sentir "odio" cara ao réxime chinés. "O progreso político neste país non parará e chegará unha futura China libre, escribiu no discurso de aceptación do Nobel da Paz 2010, lido pola actriz norueguesa Liv Ullmann no Concello de Oslo . Esperamos e desexamos que o soño de Liu se faga realidade.
.

13/12/10

UNHA COUSA CHAMA A OUTRA

Playing with light - Mon ami le robot from Cube Creative on Vimeo.

EN SERIO, PERO MENOS.....

Seguro, seguro que máis dunha vez pasou na vosa casa. Estabades a falar e de pronto...

25/11/10


Esta curta chegou dende Foz, está en Galego. Vale a pena vela.

Dia Internacional contra a violencia de xénero 2010 from trafegandoronseis on Vimeo.



NON. Así expresan @s nos@s alumn@s o seu rexeitamento á violencia contra a muller








Van xa sesenta e dúas e as que non contan porque están a investigar ou porque era "prostituta" e non debe ter dereito á vida!


"A violencia contra a muller é quizais a máis vergonzosa viola-ción dos dereitos humanos. Non coñece límites xeográficos, cultu-rais ou de riquezas. Mentres continúe, non poderemos afirmar que realmente avanzamos cara a igualdade, o desenvolvemento e a paz."
Estas eran as palabras de Kofi Annam o 6 de xullo do ano 2000 e nada cam-biou dez anos despois, como non cambiou dende que en decembro do 1999 a Asem-blea Xeral das Nacións Unidas aprobou unha resolución para declarar o 25 de no-vembro Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller a pesar dos intentos, sinceros ou non, de moitos gobernos.
Retomamos a declaración de decembro de 1999 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas pola que se apro-bou unha resolución para declarar o 25 de novembro Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Mu-ller extraendo dela algúns parrágrafos:
“A violencia contra a muller constitúe un obstáculo para o logro da igualdade, o desenvolvemento e a paz.
A Asemblea está preocupada po-lo feito de que algúns grupos de mulle-res, como as que pertencen a minorías, as mulleres indíxenas, as refuxiadas, as mulleres migrantes, as mulleres que viven en comunidades rurais ou remotas, as mulleres indixentes, as mulleres recluídas en institucións ou detidas, as nenas, as mulleres con discapacidade, as mulleres de idade e as mulleres en situacións de conflicto armado, son particularmente vulnerables á violencia.
A violencia contra a muller constitúe unha manifestación dunhas relacións de poder historicamente desiguais entre o home e a muller, que conduciron a que o home domine á muller e discrimine contra ela impedindo o seu adianto pleno. A violencia contra a muller é un dos mecanismos sociais fundamentais polos que se re-duce á muller a unha situación de subordinación respecto do home.
Os dereitos humanos da muller e da nena son unha parte inalienable, integral e indivisible dos dereitos humanos universais. É preciso promover e protexer todos os dereitos humanos da muller e da nena.
Diante desta situación, nós, mulleres, preguntamos:

Por que os machistas non deixan de matar?

As mulleres asasinadas polas súas parellas aumentan pese á batería de leis e as campañas de prevención e os expertos non son quen descifrar por que a violencia de xénero parece imparable.
Neste instante, entre 20 e 25 homes acarician a idea de asasinar a súa muller en España, explicaba con toda crueza o delegado do Goberno contra a Violencia de Xénero hai uns días. Son homes que probablemente se ergan e se deiten ao lado da súa parella pensado "de hoxe non pasas", que busquen o xeito de sortear l as ordes de afastamento, planeen como acoitelala, asfixiala, pegarlle un tiro, atropelala, envelenala. Seguro que algúns acostuman a dicirllo gabándose cando a televisión conta que hai outra muller morta. "Así vas acabar ti, de onde eu vou pódese saír, pero a de onde vas ti, non hai volta" . O peor é que moitas delas, despois do proceso de aniquilación total que supón o maltrato, están indefensas e atenazadas polo medo e non son conscientes do risco. Non cren, non poden nin queren crer, que non é unha fanfurriñada máis, que non as están ameazando senón informando. Eles non están tolos, non é o alcol nin as drogas ien o estrés, non son crimes pasionais. É violencia de xénero.
O que mostra a imaxe é un dos moitos casos en que unha muller foi atacada en plena rúa. Ninguén esperaba o que pasou diante dos seus ollos. Tiña 26 años e un fillo do asasino que só esperou a súa oportunidade e atopouna! aínda que tiña unha orde de afastamento dende facía meses.

Por que non denuncian as mulleres?
O 60% das mulleres mortas este ano en España a mans das súas pare-llas ou exparellas nunca denunciaran malos tratos
Estas son algunhas das razóns po- las que algunhas mulleres NON DENUNCIAN:
1. Psicosociais porque a sociedade cualificou o amor romántico como unha meta e esta idea vese en todo e a muller que non o consegue síntese frustrada.
Porque sempre a consideraron un ser dependente e iso marcou a súa personalidade. Por medo á soidade e á desprotección propia e dos fill@s.
2.Económicas. Moitas mulleres dependen economicamente das súas parellas, ben porque elas non traballan, ben porque os seus salarios son tan baixos que non dan para vivir.
3. Descoñecemento das leis ou desconfianza diante da eficacia das mesmas, porque é certo que non podemos esquecer que das 62 mulleres mortas no que vai de ano en España a mans das súas parellas ou exparellas, máis do 25% ti-ñan orden de afastamento e outro 15% denunciara en unha ou varias oca-sións ao seu asasino sen que ninguén tomara medidas.






25 DE NOVEMBRO

Tod@s sabemos o que significa, logo, sen comentarios

17/11/10

AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ


FERNÁNDEZ PAZ REXEITA O PREMIO DAS LETRAS

Fernández Paz vén de rexeitar o Premio Cultura Galega das Letras logo da serlle outorgado. Acóllese aos motivos de Prolingua para argumentar a súa negativa a aceptar o galargón: Ante a convocatoria da Consellería de Cultura e Turismo dos «Premios da Cultura Galega», manifestamos que nin a actual Xunta nin o seu Presidente, responsables ante a Historia de lexislaren por vez primeira contra a nosa lingua, e polo tanto contra o marco xurídico e fronte ao consenso que posibilitou a súa presenza pública, poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega.
A carta que mandou Agustín á organización está a esquerda.


31/10/10

MIGUEL HERNÁNDEZ

Onte, 30 de outubro, como sabedes, cumplíronse os 100 anos do nacemento do grande poeta que foi Miguel Hernández. O curso pasado traducimos algún dos seus poemas, fixemos unha exposición cos seus libro e con outros relacionados con el e recitamos, pero hoxe queremos volver a lembralo porque o merece, porque foi un home sinxelo e un amante da lectura, porque, sen formación académica, dende o seu posto de vixía das ovellas, perdido no monte leu e leu e chegou a ser o autor de poemas que nos emocionan tanto como o que segue:




Para ver moito máis só tedes que ir aquí, en Trafegando ronseis sempre hai moito que ver e aprender.

27/10/10

UNA HABITACIñON EN BABEL

A Torre é o edificio más alto do pobo, un edificio triste e inhumano no que viven tantas persoas como na bonita urbanización de "adosados" que acaban de rematar de construír nas aforas.
Na Torre viven amoreadas xentes de todos os tipos, cada un e cada unha coa súa historia ás costas, historias boas e historias malas. Unhas comezan a abrirse e están a piques de pecharse. Na Torre viven Ángel e Gil, Nor e Berta, Rashid e Stefano. Cada un na súa habitación, coa súa historia e o seu acento, pero to@s están obrigados a entenderse porque un bo día descobren que en realidade pertencen a unha mesma historia e teñen que entenderse.
Ao longo das súas páxinas vemos entretecerse as vidas dos personaxes metidos nesa historia das historias de inxustiza, pobreza e inmigración, nun escenario común e nun tempo comúns.

PREMIO NACIONAL DE LITERATURA INFANTIL E XUVENIL

Outro premio literario neste fermoso otono que disfrutamos. Esta vez está moi cerca de tod@s vós xa que se trata do Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Foi concedido a un vello coñecido: Eliacer Cansino por unha novela que tiñamos exposta aínda ata hoxe a mañá nos andeis da entrada da Biblioteca: Una habitación en Babel. En canto estea de volta ao seu sitio invitamos a que a collades porque é unha fermosa novela para xente moza!
Se picades sobre o nombre do autor e entraredes na súa páxina, por certo moi interesante.

MOCHILAS VIAXEIRAS


A pasada fin de semana saíron cara aos fogares de dezaoito nen@s de 1º de ESO, as Mochilas Viaxeiras cargadas de sorpresas: piratas feros e doces damas, meigas e trasgos, princesas e xente corrente. Esperan ser ben acollidas e volver cargadas coas impresións das familias de acollida expresadas nos cadernos de bitácora que levan a bordo.
Soñamos con lles gusten e con que nos axuden a facer cada vez mellor o noso traballo.
Boa viaxe

26/10/10

DÍA DAS BIBLIOTECAS

"¡Enviadme libros, libros, muchos libros para que mi alma no muera!"
Dostoyevsky



Como tod@s sabedes o pasado día 24 celebrouse o Día das Bibliotecas. Como andabamos ocupad@s en moitas cousas, nos celebrámolo a retrotempo coa primeira saída das Mochilas Viaxeiras deste curso, unha Hora de Ler más longa, novidades na Biblioteca e a presentación da mesma que se vos entregará en breve por problemas coa impresora. Tamén en certo modo, coa visita dos pais e nais dos alumn@s de 1º ao Instituto e á Biblioeca. Pero agora queremos que leades con calmiña o texto que segue porque é dun gran poeta e porque ten razón aínda que as veces non creades que sexa así.
Hai 79 anos, un día se setembro, Federico García Lorca inauguraba a biblioteca o seu pobo: Fuente de Vaqueros.
Coa súa graza andaluza pero con moita seriedade pronunciaba o discurso que segue:

Medio pan e un libro

"Cuando alguien va al teatro, a un concierto o a una fiesta de cualquier índole que sea, si la fiesta es de su agrado, recuerda inmediatamente y lamenta que las personas que él quiere no se encuentren allí. ‘Lo que le gustaría esto a mi hermana, a mi padre’, piensa, y no goza ya del espectáculo sino a través de una leve melancolía. Ésta es la melancolía que yo siento, no por la gente de mi casa, que sería pequeño y ruin, sino por todas las criaturas que por falta de medios y por desgracia suya no gozan del supremo bien de la belleza que es vida y es bondad y es serenidad y es pasión.

Por eso no tengo nunca un libro, porque regalo cuantos compro, que son infinitos, y por eso estoy aquí honrado y contento de inaugurar esta biblioteca del pueblo, la primera seguramente en toda la provincia de Granada.

No sólo de pan vive el hombre. Yo, si tuviera hambre y estuviera desvalido en la calle no pediría un pan; sino que pediría medio pan y un libro. Y yo ataco desde aquí violentamente a los que solamente hablan de reivindicaciones económicas sin nombrar jamás las reivindicaciones culturales que es lo que los pueblos piden a gritos. Bien está que todos los hombres coman, pero que todos los hombres sepan. Que gocen todos los frutos del espíritu humano porque lo contrario es convertirlos en máquinas al servicio de Estado, es convertirlos en esclavos de una terrible organización social.

Yo tengo mucha más lástima de un hombre que quiere saber y no puede, que de un hambriento. Porque un hambriento puede calmar su hambre fácilmente con un pedazo de pan o con unas frutas, pero un hombre que tiene ansia de saber y no tiene medios, sufre una terrible agonía porque son libros, libros, muchos libros los que necesita y ¿dónde están esos libros?

¡Libros! ¡Libros! Hace aquí una palabra mágica que equivale a decir:"amor, amor", y que debían los pueblos pedir como piden pan o como anhelan la lluvia para sus sementeras. Cuando el insigne escritor ruso Fedor Dostoyevsky, padre de la revolución rusa mucho más que Lenin, estaba prisionero en la Siberia, alejado del mundo, entre cuatro paredes y cercado por desoladas llanuras de nieve infinita; y pedía socorro en carta a su lejana familia, sólo decía: ‘¡Enviadme libros, libros, muchos libros para que mi alma no muera!’. Tenía frío y no pedía fuego, tenía terrible sed y no pedía agua: pedía libros, es decir, horizontes, es decir, escaleras para subir la cumbre del espíritu y del corazón. Porque la agonía física, biológica, natural, de un cuerpo por hambre, sed o frío, dura poco, muy poco, pero la agonía del alma insatisfecha dura toda la vida.....



22/10/10

A ESCOLA

Non sempre foi como é hoxe. Para que poidades ter unha idea aproximada. Viaxamos a Friol e aos anos setenta, só corenta anos atrás. Quedamos en deuda con "Trafegando ronseis".


21/10/10

BIBLIOBURRO

Hai nen@s e demais gentes que non poden acceder a unha biblioteca pero queren ler e querer é poder. Nós, que temos case de todo non lle prestamos a atención debida. Podemos aprender un pouco del@s así que atención á Biblioburro.

19/10/10

A MEMORIA DA LINGUA....

Este avance ven ata nos da man de Gracia, como non? Grazas.


17/10/10

NOVO PREMIO LITERARIO

O outono é tempo de "premios literarios". Hai uns días traiamos aquí ao Nobel: Vargas LLosa, hoxe traemos a un español de verdade, de orixe e traxectoria
"... dentro duns anos ... ninguén se lembrará de min, nin de ti, Fabio, porque todo decae, desaparece e pérdese no esquecemento, agás a grandeza inmarcesible de Roma." Así remataba unha divertida e grande obra literaria titulada: El asombroso viaje de Pomponio Flato cuxo autor EDUARDO MENDOZA vén de obter un dos premios máis prestixiosos e mellor dotados economicamente a nivel nacional: o 59° Premio Planeta. Vai ser difícil esquecerse deste autor.

A obra gañadora titúlase Riña de gatos. Madrid 1936. Está ambientada en Madrid na primavera previa ó golpe de Estado, segundo declaracións do propio Mendoza: "Tenemos que asumir la Guerra Civil entre todos", porén, o propio escritor encargouse de aclarar: "No es una novela con mensaje político, sino con trasfondo político (...) que toca sobre todo dilemas morales".
Como sabedes tod@s os que xa lestes: La verdad sobre el caso Savolta, El misterio de la cripta embrujada ou El asombroso viaje de Pomponio Flato, Eduardo Mendoza é un escritor que domina a intriga e que sabe darlle un toque de humor, as veces negro, ata ás situacións máis terribles para facer que disfrutemos dunha literatura de calidade divertíndonos e aprendendo.
Así falou o autor ao recoller o premio:

Eduardo Mendoza gana el Planeta 2010


UN POEMA DE AMOR Á TERRA


A mañá é tan fermosa que pega a pena ler un poema que nos aconsella seguir mantendo esta fermosura:

Un non escolle

Un non escolle o país onde nace;
mais ama o país onde naceu.

Un non escolle o tempo para vir ao mundo;
mais debe deixar pegadas do seu tempo.
ninguén pode evadir a súa responsabilidade

Ninguén pode tapar os ollos, os oídos,
enmudecer e cortar as mans.

Todos temos un deber de amor que cumprir,.
unha historia que nacer
unha meta que alcanzar.

Non escollemos o momento para vir ao mundo:
Agora podemos facer o mundo
no que nacerá e medrará
a semente que trouxemos connosco.
Gioconda BELLI (traducida)

14/10/10

RECURSOS EN MEIGA

Como tod@s sabedes, porque se pasou información polas aulas, a nosa Biblioteca esta na rede de Bibliotecas que emprega o Programa Meiga para catalogar os seus recursos, ademais de estar no Plan de Mellora de Biblotecas Escolares (PLAMBE) de Galicia.
Como ususarios/as do Meiga temos acceso a unha chea de valiosísimos recursos electrónicos que non debemos desaproveitar. desde a casa, desde o centro... cando buscamos información podemos botar man destes recursos en liña. Para elo, debes saber o teu número de lector e ter un contrasinal. Se pasades pola Biblioteca actualizamos isto e xa podedes entrar. De momento podedes ver como o fan na Biblioteca Ánxel Casal de Satiago. Prestade moita atención.


12/10/10

RICARDO CARBALLO CALERO

Se hai dous días falabamos dun escritor recoñecido internacionalmente pola súa traxectoria como novelista, hoxe imos falar dun heroe das letras galegas, dun home case esquecido, dunha sombra á que debemos moito aínda que poucos o recoñecen. Este pequeno-grande home chamouse Ricardo Carballo Calero e naceu hai cen anos.

Carballo Calero naceu en Ferrol o 30 de outubro de 1910, foi licenciado en Dereito y en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago e Doutor pola de Madrid. Membro n da Real Academia Galega, e o primeiro catedrático de Lingüística e Literatura Galega da Universidade compostelá.
Fixo Bacharelato en Ferrol e en 1926 vaiestudar Dereito e Filosofía e Letras e cumprir co servizo militar a Santiago. Alí entrou en contacto co galeguismo, co Seminario de Estudos Galegos e comezou a súa intensa militancia política. En 1931 participou na creación do Partido Galeguista e contribuíu ao anteproxecto do Estatuto de Galicia.
Entre 1933 a 1936 gaña unha praza de auxiliar administrativo do Concello de Ferrol. Nestes anos colaborou nas máis destacadas revistas literarias: e comezou a publicación dos seus libros poéticos, primeiro en castelán e logo en galego.
Licenciouse en Filosofía e Letras no 1936 en Santiago. A sublevación del 18 de xullo de 1936 sorprendeuno en Madrid cando opositaba a profesor de Lingua e Literatura Española. Carballo mantívose fiel á República, e co batallón Félix Bárzana participou na defensa de Madrid. Rematado o conflicto, foi condenado por un consello de guerra a 12 anos de cadea por separatista e enviado ao cárcere de Xaén.
En 1941 saíu en liberdade provisional e volveu a Ferrol, pero inhabilitado para exercer calquera función pública, tivo que aceptar a axuda de Fernández López e traballar na educación privada.. Durante estes anos desenvolveu un interesante traballo de investigación que comezou coa súa tese de doutoramento Aportaciones a la literatura gallega contemporánea que tivo como consecuencia a publicación da Historia da literatura galega contemporánea.
Dende 1958 foi membro da Real Academia Galega e en 1965 foi autorizado a exercer docencia como agregado de instituto no IES Rosalía de Castro de Santiago. Ao mesmo tempo comezou a dar clases de Galego na Universidade. Sete anos despois accedeu á cátedra de Lingüística y Literatura Galega.
Foi un home preocupado sempre pola coherencia histórico-lingüística do galego a pesar da férrea oposición que atopou no seu camiño, mostrouse defensor das teses etimoloxistas que terían continuidade no movemento reintegracionista, o que lle custaría ser marxinado nos últimos anos da súa vida. No 1987 obtivo o Premio da Crítica de narrativa gallega por Scórpio.
Morreu Santiago de Compostela o 25 de marzo de 1990 deixando detrás unha ampla produción literaria.

Este é un dos seus poemas.
Alto nome
Nome de suave lenzo e branco liño,
paisaxe onde nevou rosas xeadas,
primavera callada en amor mozo.
Cantas fuxidas, cantos calafríos
entre ti e máis eu levantaron a nosa ponte
Ponte de prata ou tea de araña, doce,
onde ao amencer a néboa se bambea.
A miña vida é un achegarse á túa.
Ao morder a primeira froita de oro,
o zume polos beizos esvaraba.
Era a paixón como unha noiva antiga.
Nome de limpo vidro e aire peneirado,
na soidade axeonllada acendido,
de campá en campá polos campos voas.
Como un animal sagrado vagabas;
alto zunido de outonos esquecidos
baixo os teus pés, arcanxo dos pés brancos.
Esparexendo luz e cheirando a flor,
Planeas sobre min, anxo en ruínas.
Que brisa, que amor, que pena esfollada,
que fonte dourada ou que cristal de estrela
soña teus soños cando estou durmido?
Ao latexarche o corazón de vento,
florezo baixo as túas ás núas.

De: Anxo de terra

10/10/10

PREMIO NOBEL

O mes das Bibliotecas é tamén o do anuncio da concesión do premio Nobel de Literatura.
O día 7 de outubro a Academia Sueca anunciaba que o escritor peruano Mario Vargas Llosa era o gañador do Premio Nobel de Literatura 2010.
A noticia foi unha sorpresa porque non figuraba entre os primeiros aínda que era un dos eternos aspirantes ao galardón.
Trátase do primeiro escritor en lingua española que gañou o premio nos últimos vinte anos xa que o anterior recibiuno no 1990 o mexicano Octavio Paz.
Vargas Llosa fíxose famoso nos anos 60 con novelas como La ciudad y los perros (1962), La casa verde (1965), e a monumental Conversación en La Catedral (1969).
Entre as súas novelas hai comedias, novelas policiacas, novelas históricas e políticas. Varias delas, como Pantaleón y las visitadoras (1973) e La tía Julia y el escribidor (1977), que foron levadas ao cine.
Vargas Llosa foi un personaxe politicamente activo ao longo da súa carreira, ademais de ser un escritor duro e controvertido. Ten dobre nacionalidade peruana e española.
Foi e segue sendo amante das viaxes, da boa vida e dos cambios de residencia e actividade e neste momento da clases na Universidade de Princeton, nos Estados Unidos.
Vargas Llosa anunciou que irá recoller o seu premio a Estocolmo o 10 de decembro porque está moi orgulloso de recibilo.
Un dos grandes da literatura galega: Agustín Fernández Paz deixanos a súa opinión sobre o recente Nobel autor e a súa obra nun dos poucos medios que segue a empregar o GALEGO como lingua de comunicación: O Xornal. Só tedes que premer no enlace para saber que pensa.
*No enlace da súa primeira novela importante podedes lela.

Aquí podedes escoitar a Vargas Llosa falando un pouco de todo.


Vargas Llosa escribiu unha novela terrible sobre a terrible tamén dictadura de Trujillo La fiesta del chivo. Abaixo queda algo do que foi aquela dictadura que colaborou coa de Franco

A novela La fiesta del chivo deu lugar a unha magnífica película. Tedes aquí o trailer e podedes ver a película completa en You Tube

5/10/10

ESTAMOS EN OUTUBRO?

Outubro é o mes das bibliotecas escolares e a Biblioteca Iris é a biblioteca do teu Centro escolar, do IES "Luís Seoane"

Precisas algo para a túa formación ou para pasar ben o tempo?

Na Biblioteca tes de todo: libros en formatos e soportes diferentes, para cubrir os teus intereses de lector único e exclusivo, materias formativos para as distintas áreas nas que tes que traballar, logo, ficción e información; materiais impresos e materiais electrónicos; películas e reportaxes .....
A nosa Biblioteca, ten ese material único que precisas para atopar un espazo persoal de crecemento: textos literarios de insuperable calidade e outros pasables pero amenos, cómic, contos tradicionais, poesía, teatro, cine... Só tes que entrar e pedir.
O cartel qe tes diante foi deseñado por unha persoa que, curiosamente, leva o mesmo apelido que o gran artista que da nome ao noso instituto, chámase Marina Seoane e ilustra contos, relatos, novelas, ademais de escribir, se queres saber máis dela podes mirar aquí .

4/10/10

MÁIS ....

MÁIS SOBRE NIXERIA

NOTICIAS DE CAMIÑOS

Como ben sabedes o noso Club de Lectura, Camiños, está outra vez camiñando polo mundo dos libros. Acabamos de descubrir o mundo dunha escritora nixeriana que, cremos, vai aportar moito á nosa visión de África, da África real, cos seus conflictos, si, pero tamén cunha rica tradición e unha vida cotiá como a nosa. Con nenos famentos e refuxiados, pero tamén cunha música, unha arte, unha vida propia e descoñecida. Mirade no blog do Club e descubriredes, con nos, ese mundo.
Isto fixo o culto occidente cun riquísimo val natural:

30/9/10

O CEREBRO

Xa comezou o curso e , como imos precidar poñelo en movemento aquí queda este achegamento ao instrumento máis importante de tdos aqueles cos que contamos: o cerebro!

29/9/10

CANTAR EN GALEGO

Mentres nós discutimos sobre o emprego da nosa propia lingua, nun recuncho da lonxana India, si, aló na Asia remota, estes nenos cantan unha das cancións máis populares da nosa terra e cantan na nosa lingua.

María Soliña, dende Cangas á India

En Pubai-Orissa, nunha zona illada India, existe unha escola financiada por uns 280 veciños de Cangas a través da ONG Shanga. Pagan 6 euros ao mes, abondo para alimentar a un dos 500 cativos hindús no María Soliña de Asia.
Ademais de alimentalos, os nenos reciben toda a formación oficial que marcan as autoridades dese estado. Entre clases non podía faltar a música.
Velaí un vídeo cunha mostra do que aprenderon. No medio da polémica lingüística do comezo do curso en Galicia, estas imaxes son quen de suscitar de novo o debate sobre a suposta imposición do galego nas aulas.

24/9/10

IN MEMORIAM

José Antonio Labordeta
"Haberá un día no que todos, ao levantar a vista veremos unha terra que poña Liberdade" . A estrofa pertence ao Canto a la libertad de José Antonio Labordeta, poeta, cantautor, mais sobre todo no bo sentido da palabra BO, como dixo un día Don Antonio Machado.
José Antonio Labordeta naceu en Zaragoza o 10 de marzo de 1935, e deixounos o 19 de setembro de 2010, por iso queremos lembralo.
Ferido de morte por un cancro de próstata aínda foi quen de compoñer poemas e de escribir un libro de agradecementos, o seu derradeiro libro: Regular, gracias a Dios, "a tajos", nos corredores e nas camas do hospital onde pasou boa parte do último ano e tamén foi quen de dicir que : "Hay gente con dramas muy gordos, al lado de los cuales el mío no es nada" e de manifestar que estaba contento coa súa vida que fuxía: "Tengo una mujer que funciona de maravilla, tres hijas, dos nietas, una morena y otra rubia, un yerno que canta muy bien y no cambiaría nada. Tengo muchos amigos, estoy muy contento con lo que me ha tocado vivir.
O último acto de transcendencia pública que protagonizou foi o día 6 de setembro, cando recibiu na súa casa a Gran Cruz da Orden Civil Alfonso X O Sabio e a medalla ao Traballo, pola súa sabedoría, a súa paixón, as súas conviccións e a súa defensa da liberdade e do pobo, porque José Antonio puxo voz á bondade, á xustiza e á liberdade cantando, camiñando coa súa mochila ao lombo polos pobos, ensinando e levando un pouco de poesía á severa tribuna do Congreso de Deputados. Tivo moitos outros recoñecementos institucionais pero os máis valiosos para foron os que lle chegaron nas cartas d@s exalumn@s lembrando que lles ensinara a ver a vida.
caeu unha folla senlleira da árbore da liberdade, marchou un dos bos e xenerosos Que goce para sempre do que sempre soñou!
Nós, queremos ter presente a liberdade á que el cantou:

17/9/10

COMEZAMOS

E vós en que lado estades, no de Mafalda ou no dos choromicas? Xa sabemos que sodes maiores, responsables, traballador@s e todo iso, pero ... non queda algo de mágoa ao deixar cedo a cama, ter que ir ao insti, ter que someterse a horarios, xogar menos coa play, ver menos tele, saír menos c@s amig@s e podemos ser optimistas e pensar en que tamén podemos poñer: ter menos tempo para ler o que vos gusta? Non choredes, imitade a Mafalda que é unha criatura intelixente e non vos preocupedes que na biblioteca hai moitos libros e sempre queda tempo para unha boa lectura.

RITMO ...

Ollo! o que segue non quere dicir que teñamos que poñernos a tocar -nada que non sexan os libros- nin a cantar na Biblioteca, que é un lugar de traballo e silenzo, senón que hai que coller o ritmooo do novo curso que imos comezar, dende xa, para non perdelo antes de tempo. Aquí queda, ánimo e adiante.

12/9/10

LA MAISON EN PETITS CUBES

A tristura, a maxia e a poesía do que immos deixando atrás, do que o tempo nos vai quitando sen contar coa nosa vontade. O xapones Kunio Katô fai unha fermosa metáfora na que o tempo é a auga que vai asolagando a súa casa e vai facendo que teña que ir construíndo cara arriba, cara ao seu propio fin facendo que calquera incidente, como a pipa que lle cae na penúltima vivenda, faga que se mergulle e vaia atopando retallos do que foi a súa vida. O óscar que lle concederon no 2009 sorprendeu nos Estados Unidos mais está ben xustificado pola beleza dos seus debuxos, tan simples e tan cheos de contido.



A CASA EN PEQUENOS CUBOS, ou A VIDA EN RETALLOS




11/9/10

HUNGU

Outra reliquia aínda que sexa máis recente porque é do 2008 e de autor canadiense. Conta como baixo o sol implacable de África, un neno e a súa familia camiñan. O relato que inspira a Nicolas Brault é unha antiga lenda africana, a aventura dunha nai que resucita en forma de instrumento musical grazas ao seu fillo, ao neno desesperado a quen devolverá a forza para convertirse en home.
Unha historia difícil, como a vida dos cazadores-recolectores, representada nas pinturas ruprestres dese continente.

8/9/10

OS MEDIOS EN GALEGO IMPORTAN

Lía antonte no Xornal de Galicia algo que, penso, debemos ter moi claro, todos os cremos en Galicia: "Os medios en galego importan", e tanto que importan! Non debemos permitir que desaparezan aceptando pasivamente o que é inaceptable.
Defender o galego debe ser cousa de tod@s
Éste Manifesto tamén é cousa de tod@s:

"Un país é o que fala. Galicia é o Galego. Ninguén pode matar unha lingua. Pero é moi fácil deixala morrer de inanición e abandono. Todos somos responsables de que a nosa lingua reciba a xustiza que merece e as oportunidades que se lle negaron na historia. Que haxa medios en galego importa. Resulta imprescindible para que a nosa lingua viva e medre con futuro. Apoiar ós medios en galego é axudarnos a nós mesmos e o que somos. Resulta cínico e irreal esperar que anos de intervención do mercado a favor do castelán vaian corrixirse sos. Alguén ten que facelo e ten que facelo agora.

Ningunha administración pública deste país pode declararse allea ou ausente cando pechan un trás doutro os xa poucos medios que apostaban pola nosa lingua. Ningunha administración pública pode dicir, sen faltar á verdade, que fixo todo o que podía facer, ou que non hai recursos porque estamos en crise. Demandamos do goberno que poña a vontade política e os recursos que non dubida en poñer para axudar a outros sectores ou medios que non o precisan tanto. Demandamos das administracións públicas que tome a decisión de axudar ós medios en galego porque é xusto, porque o merecen e porque se lles debe.

Ningún lector ou espectador deste país pode tampouco declararse alleo ou ausente cando pechan un trás outro os medios que se fan na nosa lingua. Os únicos que realmente poden garantir o futuro de calquera medio son os lectores, as audiencias e os anunciantes. Algo falla nun país onde tanta xente se declara amante da súa lingua ou tantas empresas utilizan a galeguidade para posicionarse nos mercados, pero logo non hai nin lectores nin anunciantes para os medios que se fan en galego. A desaparición dos medios no noso idioma non é un problema nin unha responsabilidade da administración, é un problema e unha responsabilidade de todos"
.

4/9/10

UN POCO DE FANTASÍA

Será certo que recibimos o que damos?

LECCIÓN DE AMOR

Pode que non sexa o nome desta curta pero é o que nos deixa, unha lección de amor porque o vello e solitario protagonista comprende a importancia da liberdade e renuncia á única compañía que ten. Cada quen debe seguir o seu camiño pase o que pase. Tamén ten historia.

O APRENDIZ DE BRUXO

Xa que imos de lembranzas, esta vez imos aínda máis lonxe no tempo. Supoño que case todo o mundo mundial viu Fantasía porque Disney será alienante pero ....A música é de Paul Dukas.


UNHA EVOLUCIÓN MOI ESPECIAL

Un recordo recuperado moi fermoso. Este vídeo debe ter uns 30 anos pero non perde actualidade. Animación e música - o Bolero de Ravel- van da man cunha tenrura moi especial. Mirade e escoitade con atención.

30/8/10

CIRCO

Con maiúsculas


CIRCO

Poucas veces prestamos atención a un espectáculo que consideramos de nen@s, no que vemos a diversión da comicidade, as veces algo groseira, sos paiassos, a espectaculariedade dalgún númeo ou o risco, pero neste caso tamén hai arte, arte perecedeira, pero arte, a arte dun cultura que é para nos bastante lonxana e descoñecida. As máscaras do teatro que aparecen aquí, a decoración corporal, a voz ... Mirade e xa me diredes.

27/8/10

UTILIDADE

Calquera sistema é bo se se sabe empregar con proveito para "saber máis" ou para tentar "saber algo". Como case sempre atopei un vídeo moi oportuno en Trafegando Ronseis, que son os meus proveedores máis habituais. É un anuncio pero está moi ben feito e posto que en menos dunha semana imos vernos e a Historia vai ser protagonista, aí queda. Que aproveite! Hai cousas que non entran no exame pero están no anuncio, non mesturar é moi importante.

25/8/10

SOLIDARIEDADE

Pasamos a vida falando de solidariedade con este ou con aquel colectivo, con aquela persoa que sofre inxustiza, con ... pero con moita frecuencia esquecemos que moi preto de nos hai nen@s ou moz@s ou adultos que están a pasar por un martirio, o do cancro, e non vemos que tamén precisan do noso apoio, por iso, aínda que as imaxes non son moi boas, vou deixar aquí este vídeo.