JUAN FARIAS
"Galego, nacido, criado e recriado en Galicia. Escritor con posibilidades, ex-mariñeiro, ex-estudante. Uns opinan que son triste, huraño e tímido. Outros opinan que son alegre, desenfadado e optimista. Normalmente atópome feo, todo depende do espello e do meu estado de ánimo. Se o que quero. Conseguireino se non estiro a pata antes de tempo. Gústame viaxar e viaxei tanto como me veu en gana. Algunhas cousas das que ocorren á miña ao redor repélenme, outras me atraen e outras me deixan indiferente. Rebéntanme os ficheiros metálicos, as gaiolas, os bloques de vivendas con máis de trescentos veciños e a pesca con carburo. Opino que o refraneiro é definitivo cando di que en todas partes cocen fabas. Consólame a certeza de que cada libro é independente dos demais e de que non estou obrigado a ser fiel a determinado tipo de lectores se ao día seguinte descubro que estes lectores e eu estabamos equivocándonos. Ocórreme, creo, o que a moita xente, que unhas veces atópome nova e outras vello. Como escritor espero facer cousas porque se non, non escribiría, isto é elemental. "Juan Farias nace en Serantes, Ferrol, no 1935, do matrimonio entre unha ferrolá e un ovetense, enxeñeiro militar. Co comezo da guerra comeza a peregrinación da familia, Madrid, Valencia, Lugo, Madrid de novo,Teruel, e volta a Lugo, porque o pai dirixe a construción de varios aeroportos militares
A morte da súa irmá maior leva ao pai e marchar de novo a Valencia mentres a nai vai a Ferrol cos pequenos.
Ao rematar a guerra a familia volve a reunirse en Lugo pero pouco despois Juan marchará a Tetuán cos seus tíos e ata 1946 non volverá a Galicia. Entón quería viaxar por todo o mundo e o seu tío, comandante de Mariña, apoia ese afán porque consideraba que era «imprescindible e necesario» para a súa formación. Como grumete irá ata a costa irlandesa, á pesca do bacallau. A súa aficción a viaxar e ao mar levarano a estudar naútica en Coruña e Cádiz e logo a facer o servizo militar no «Juan Sebastián Elcano», co que deu tres voltas ao mundo. Daquelas viaxes traerá tantos recordos que lle darán para escribir tres libros: Ponte de cáñamo, Gran cabotaje e Irmán tolo.
En 1960 recibe o Premio de Narrativa Santo Tomás de Aquino, da Universidade da Lagoa, pola novela Despois amence.
Este premio reforzará a súa idea de ser escritor. Instálase en Madrid e matricúlase na Escola de Cine, buscando un camiño novo no que non progresa así que volve á literatura, aínda que traballa para a televisión, radio, e distintas publicacións o que lle permitirá crear unha familia que moi pronto será numerosa. ¡Ese será o seu gran e amado barco!
No 1963 é finalista do Premio Nadal con Os buscadores de auga, logo en 1964, premio Cidade de Oviedo pola novela Os nenos numerados .
En 1972 Crónicas dun pobo, a serie de TVE para a que escribe os guións, recibe o Premio Nacional de Televisión, o Premio Antena de Ouro, o Premio Ondas e o Premio TP de Ouro de Televisión e ao ano seguinte a Rosa de Ouro do festival de Montreux e a Mención Especial da Crítica Internacional do Festival de Hollywood e a nominación para o Premio EMMY entre outros galardóns.
No 1977 decide deixar de escribir para adultos e métese no mundo dos nenos para os que publica O can sen rabo, e O mapa e os paxaros. Logo virán: Algúns nenos, tres cans e máis cousas ou Carmela, e retoma o camiño dos contos porque precisa recuperar o seu optimismo vital e porque pensa que: "ou se escribe para ser feliz ou mellor deixalo"
En 1980 Premio Nacional de Literatura Infantil, concedido por Algúns nenos, tres cans e máis cousas, súmase á súa extensa lista de galardóns.
Despois publicará: Un testo cheo de lapis, Anos Difíciles, O barco dos peregrinos, a A illa das mazás, Os fillos do capitán, O neno que sabía ler, libro de lectura escolar, O neno que veu co vento, O fillo do xardineiro. Os pequenos nazis do 45 e O estanque das libélulas mentres seguía recibindo premios e nominacións e sobre todo seguía escribindo.
Juan comezou a crear o seu pequeno gran universo literario fai medio século. Nel están presentes a ambición, a tenrura, a envexa, a lealdade, o amor a inocencia, a inxustiza, a vida e a morte como actos cotiáns en escenarios reais descritos con precisión porque ao autor só lle interesaba o esencial.
Juan, que chegou coa primavera, coa primavera..... ausentouse. ¡Boa singladura, amigo!
A morte da súa irmá maior leva ao pai e marchar de novo a Valencia mentres a nai vai a Ferrol cos pequenos.
Ao rematar a guerra a familia volve a reunirse en Lugo pero pouco despois Juan marchará a Tetuán cos seus tíos e ata 1946 non volverá a Galicia. Entón quería viaxar por todo o mundo e o seu tío, comandante de Mariña, apoia ese afán porque consideraba que era «imprescindible e necesario» para a súa formación. Como grumete irá ata a costa irlandesa, á pesca do bacallau. A súa aficción a viaxar e ao mar levarano a estudar naútica en Coruña e Cádiz e logo a facer o servizo militar no «Juan Sebastián Elcano», co que deu tres voltas ao mundo. Daquelas viaxes traerá tantos recordos que lle darán para escribir tres libros: Ponte de cáñamo, Gran cabotaje e Irmán tolo.
En 1960 recibe o Premio de Narrativa Santo Tomás de Aquino, da Universidade da Lagoa, pola novela Despois amence.
Este premio reforzará a súa idea de ser escritor. Instálase en Madrid e matricúlase na Escola de Cine, buscando un camiño novo no que non progresa así que volve á literatura, aínda que traballa para a televisión, radio, e distintas publicacións o que lle permitirá crear unha familia que moi pronto será numerosa. ¡Ese será o seu gran e amado barco!
No 1963 é finalista do Premio Nadal con Os buscadores de auga, logo en 1964, premio Cidade de Oviedo pola novela Os nenos numerados .
En 1972 Crónicas dun pobo, a serie de TVE para a que escribe os guións, recibe o Premio Nacional de Televisión, o Premio Antena de Ouro, o Premio Ondas e o Premio TP de Ouro de Televisión e ao ano seguinte a Rosa de Ouro do festival de Montreux e a Mención Especial da Crítica Internacional do Festival de Hollywood e a nominación para o Premio EMMY entre outros galardóns.
No 1977 decide deixar de escribir para adultos e métese no mundo dos nenos para os que publica O can sen rabo, e O mapa e os paxaros. Logo virán: Algúns nenos, tres cans e máis cousas ou Carmela, e retoma o camiño dos contos porque precisa recuperar o seu optimismo vital e porque pensa que: "ou se escribe para ser feliz ou mellor deixalo"
En 1980 Premio Nacional de Literatura Infantil, concedido por Algúns nenos, tres cans e máis cousas, súmase á súa extensa lista de galardóns.
Despois publicará: Un testo cheo de lapis, Anos Difíciles, O barco dos peregrinos, a A illa das mazás, Os fillos do capitán, O neno que sabía ler, libro de lectura escolar, O neno que veu co vento, O fillo do xardineiro. Os pequenos nazis do 45 e O estanque das libélulas mentres seguía recibindo premios e nominacións e sobre todo seguía escribindo.
Juan comezou a crear o seu pequeno gran universo literario fai medio século. Nel están presentes a ambición, a tenrura, a envexa, a lealdade, o amor a inocencia, a inxustiza, a vida e a morte como actos cotiáns en escenarios reais descritos con precisión porque ao autor só lle interesaba o esencial.
Juan, que chegou coa primavera, coa primavera..... ausentouse. ¡Boa singladura, amigo!
.jpg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario