Hoxe tería cumprido 100 años! Rafael Gabriel Juan Múgica Celaya Laceta Cendolla, é dicir: GABRIEL CELAYA, que naceu o 18 de marzo de 1911 en Hernani.En 1918 comeza os seus estudos no colexio dos Marianistas de San Sebastián. No 1922 reside temporalmente en e no Escorial, debido a problemas de saúde e a lectura vai ser a súa ocupación preferida o que influirá na súa formación.
Remata o bacharelato en San Sebastián en 1927 e fai unha nova viaxe a Francia.
O pai quere que se faga enxeñeiro e en 1928 marcha a Madrid para facer Enxeñería Industrial. Alí vai vivir na Residencia de Estudantes onde ocupará o mesmo cuarto que ocuparán antes Dalí e Lorca. Alí vai coñecer a Lorca, Buñuel, Dalí, Ortega e Gasset, Moreno Vila, Unamuno, Emilio Prados, Juan Ramón Jiménez e aos intelectuais máis soadosda España do seu momento e tamén vai descubrir que quere ser poeta mais a súa familia non che gusta que un dos seus membros se dedique a algo "tan pouco serio" polo que comeza a empregar combinación de nomes como Juan Laceto ou Rafael Cendolla, que sendo nomes seus non son asociados á súa familia.
Xunto a Amparo Gastón, a súa fiel compañeira de toda a vida, de quen el mesmo di que foi "quen modelou a persoa e ao poeta" fundou a colección -Norte- de poesía e, como poeta comprometido, aínda que moitos non o recoñezan como tal, incorporouse de cheo á poesía social situándose nunha liña ideolóxica moi próxima á do Partido Comunista.
Morreu en Madrid o 18 de abril de 1991 e as súas cinzas foron esparexidas na súa Hernani natal.
DESPEDIDA
Quizás, cuando me muera,
dirán: Era un poeta.
Y el mundo, siempre bello, brillará sin conciencia.
Quizás tú no recuerdes
quién fui, mas en ti suenen
los anónimos versos que un día puse en ciernes.
Quizás no quede nada
de mí, ni una palabra,
ni una de estas palabras que hoy sueño en el mañana.
Pero visto o no visto,
pero dicho o no dicho,
yo estaré en vuestra sombra, ¡oh hermosamente vivos!
Yo seguiré siguiendo,
yo seguiré muriendo,
seré, no sé bien cómo, parte del gran concierto.
Quizás, cuando me muera,
dirán: Era un poeta.
Y el mundo, siempre bello, brillará sin conciencia.
Quizás tú no recuerdes
quién fui, mas en ti suenen
los anónimos versos que un día puse en ciernes.
Quizás no quede nada
de mí, ni una palabra,
ni una de estas palabras que hoy sueño en el mañana.
Pero visto o no visto,
pero dicho o no dicho,
yo estaré en vuestra sombra, ¡oh hermosamente vivos!
Yo seguiré siguiendo,
yo seguiré muriendo,
seré, no sé bien cómo, parte del gran concierto.
.jpeg)
Que triste que non se lle dera a consideración mericida! Non se pensa no poeta, ao que parece, senón no proveito político. Aínda lembro como o descubrín: chegache un día cun CD de Paco Ibañez e outro de Serrat e estivemos escoitando unha música que non era a nosa, pero gustounos a tod@s e ao día seguinte pedinche un libro de poemas. Primeiro foi Miguel Hernández e enganchoume, logo Celaya, Lorca, Machado, Neruda .... Non eran da biblioteca eran os teus, os que nos dicías que te ensinara a ler a túa querida profesora de literatura, María Victoria Moreno. Que tempos!
ResponderEliminar